Hallo lieve bloglezers!

Dat was alweer een tijdje geleden hè?! Nou, jullie kunnen er weer even lekker voor gaan zitten!

Het is vandaag 26 mei en het heeftflink geregend. Ik had voor het kleine stukje lopen naar school de paraplu meegenomen. Samen met Gus liep ik onder de paraplu. Hij hield heel schattig de paraplu voor me vast zodat we samen niet nat werden, ik heb nu wel een rughernia van het bukken, haha.

Terug bij het hotel moest er weer huiswerk gemaakt worden, dictee en rekensommen, het gaat mij steeds beter af! Julie en Nicolas waren heel geïnteresseerd in hoe mijn weekend was in Saint Raphaël met de andere au pair. Daarna heeft ze op haar laptop laten zien hoe het rooster er zo’n beetje uit zal gaan zien in juli. De laatste week van juni heeft Margaux al vakantie dus zal ik hopelijk met haar leuke dingen kunnen doen. Paul gaat de laatste dagen van juni op vakantie met de scouting. De eerste week van juli krijgt Gus zwemles, even extra oefenen voor de zomer. Margaux, Paul en ik gaan gewoon mee en kunnen ook lekker zwemmen. De 2^e en 3^e week gaan alle 3 de kinderen op zeilcursus.De cursus wordt gegeven in een bijgelegen plaatsje van Cannes; Mandelieu. Ik zal de kinderen daar maandag tot donderdag van 2 tot 5 elke dag heen brengen. Ik kan daarna lekker de stad verkennen of op het strand liggen. Na al deze uitleg vroeg ze aan me of ik hier gelukkig was en gaf ze me een groot compliment dat ze heel erg blij met me zijn en dat de kinderen duidelijk gek op me zijn. En dan vraag je mij of ik gelukkig bent? Mijn geluk kon niet op! Na 4 maanden au pair tijd krijg ik te horen dat ik het goed doe! Al weet ik dat heus wel, is het toch fijn om te horen.

Na het eten hebben we Paul opgehaald en thuis moesten ze snel douchen. Voor het slapen willen ze altijd even mama welterusten wensen. Tijdens het bellen ging Gus huilen omdat hij zijn zin niet kreeg van mama. Hij is naar zijn bed gerend en bleef huilen. Toen nog maar even met Paul gespeeld en daarna moest ook hij naar bed, ik kreeg een dikke knuffel van hem! Om 9 uur huilde Gus nog steeds en omdat ik weet dat ze willen dat ik bel als het niet stil is, heb ik nu dus voor de eerste keer gebeld. Ik voelde me een beetje schuldig tegenover Gus. Nadat papa hem flink Had toegesproken en had gedreigd met straf, leek het even stil. Maar naar 5 minuten begon hij weer, nu was hij zo in paniek over welke straf hij zou krijgen dat hij ook geen oog dicht deed. Ik heb hem toen maar even op schoot genomen en hem gerustgesteld dat ik met papa zou gaan praten. Tegen halftien was hij eindelijk rustig en ging hij slapen.

Woensdag begon ik zoals gewoonlijk om half 12 om de kinderen uit school te halen. Ze wilde eerst bladeren plukken uit de bomen voor hun huisdieren (zijderupsen in een doos) dit doen we zo’n 3 keer in de week, en omdat zij beide te klein zijn om bij de balderen te komen, ben ik meestal de plukker… Nadat we huiswerk hadden gemaakt, hebben ze vriendjes opgehaald in de buurt en had ik ineens 5 kinderen! Een vader greep gelijk zijn kans en ging boodschappen doen.

Achter het hotel ligt een weg die leidtnaar een oude parfumerie. De parfumerie wordt niet meer gebruikt en staat dus leeg, maar wel zo leeg alsof ze van de een op de andere dag vertrokken zijn. Overal liggen nog spullen en de ramen van de huizen staan nog open. Niet echt een fijne plek voor kinderen zou je denken. Maar voor kinderen is dit natuurlijk een groot avontuur. Dus hup ik er maar achteraan. Volgens mij mag je helemaal het erf niet op, maar probeer maar is 5 stuiterende kinderen in bedwang te houden. Ook daar is een kersenboom waar de kinderen via een trap alle 5 in konden klimmen. Ik had de doos vast en moest zorgen dat alle kersen in de doos kwamen, de helft viel er natuurlijk naast maar niemand die dat gezien heeft. Ik ben daar lek gestoken door de muggen en krap nu al een paar dagen flink aan mijn benen. Om half 4 moest ik Enzo terugbrengen, maar pa bleek nog steeds als een vrije vogel door de Intermarché te slenteren. Nou helaas, ik moest met mijn kinderen naar de sport dus pa blijft voortaan maar gewoon thuis!

Paul wilde nog even langs huis want hij was een onderdeeltje vergeten om zijn vliegtuig te kunnen besturen. Na lang zoeken begon er bij mij iets te dagen… Ik had vanochtend gestofzuigd en daarbij een klein onbelangrijk (dacht ik) dingetje opgezogen. Paul zijn ogen spuwde vuur toen ik hem dat zei. We zijn snel naar de stofzuiger gerend en hebben de letterlijk uitgepluisd. Gelukkig, daar zat hij in! Heb ik toch een best goed geheugen. Nu kon hij er wel om lachen gelukkig! Daarna eerst Gustave bij de tennis afgeleverd en daarna Paul bij zijn club om vliegtuigen te besturen. Toen ik gus later weer ophaalde stond hij al heel enthousiast naar me te zwaaien toen hij mij zag. Zondag is het hier Moederdag, dus moest er na het eten stiekem een cadeautje worden gescoord in het boetiekje van de moeder van hun vriendinnetje Marilou. Ontzettend schattig om te zien hoe 2 jongetjes hun portemonnee leeggooien op de toonbank in de hoop dat ze genoeg centen hadden.

Eenmaal thuis ging alles weer helemaal goed, totdat Gus zijn bed op moet zoeken. Hij ging weer huilen en het is altijd Paul zijn schuld (volgens Gus dan). Na weer een boos telefoontje van papa werd hij nu wel snel stil.

Donderdag ben ook ik naar het boetiekje gegaan, want laat het nu net zo zijn dat mijn moeder zondag komt. Ook oma kon natuurlijk niet achterblijven. Ik kreeg er nog gratis zeepjes bij omdat ik altijd zo leuk met Marilou en de jongens speel. Heel erg lief! In de namiddag heb ik de jongens opgehaald. Flink huiswerk gemaakt, die kinderen hier hebben het drukker dan toen ik het had op de middelbare! Ook zeulen ze elke dag een zware rugzak mee waar al hun boeken en schriften inzitten, bij ons in Nederland gaat dat toch wel anders, daar laat je alles liggen op school, hier hebben de kinderen van 7 al te kampen met flinke rugklachten als ik het zo zie. Paul wil altijd dat ik zijn rugzak neem, wat ik nooit erg vind. De eerste keer toen hij dat vroeg leek het me niet zo eerlijk tegenover Gus, maar voordat ik er iets over kon zeggen nam Paul Gus zijn rugzak al over van hem, zo schattig, de grote broer die de rugzak van zijn kleine broertje overneemt. Je zou denken, zo , Paul is zijn rugzak kwijt en klaar is Kees. Echte broederliefde, nu dan!

Paul heb ik naar de tennis gebracht en bij terugkomst nog een halfuurtje met Gus gewandeld. Na het eten hebben we Paul opgehaald. Paul eet dan altijd thuis, dan neem ik eten van het hotel mee. Als we de auto uitkomen moet altijd meteen de sproeier aan voor de tuin. Nou, ik geloof er niks van dat dat moet, maar volgens hen moet dat van mama. Toch nog maar is aan haar vragen. Het is namelijk niet alleen voor het gras, ook de jongens vinden het een leuk spel, komen zeiknat binnen en luisteren niet als ik zeg dat dat niet mag.

Op advies van mijn moeder heb ik vanavond samen met Gus een verhaaltje voorgelezen en ben ik daarna naast hem gaan liggen. Dit vond hij natuurlijk wel wat. Hij deed gelijk zijn ogen dicht en om 9 uur kon ik heel stil ontsnappen uit bed. Het werkt! Nu maar hopen dat dit niet elke dag hoeft. Missie geslaagd!

Zaterdag kwam er veel familie voor de communie van Gus in de kerk. Er was nog een groepje in huis en Julie vroeg of ik hen op wilde halen omdat er geen auto was daar. Ik naar huis rijden en op de terugweg zaten we met zijn 7en in de mini! Ik heb dus 7 kinderen! De oudste was al 17 dus dat was heel gezellig. We hebben gewandeld en gestept en bloemen geplukt voor de moeders. Voor het eten hadden ze pasta uit de oven met kaas, een grote lekkernij voor de kinderen in Frankrijk zoals jullie weten. In Bollène at ik het elke dag en kwam het mijn neus uit, maar nu was het heerlijk! Na het eten nog wat gespeeld bij het hotel en om half 8 belde Julie of ik met de kids naar huis wilde gaan. Alle bedden klaargelegd in de woonkamer, want daar mochten ze met z’n allen slapen, nou dat wordt nog wat! Ze hebben tv gekeken en spelletjes op de IPad gedaan en om half 10 moesten ze richting bed, de jongste 3 dan. Dat lukte natuurlijk niet als de oudste er nog niet waren. Om half 11 lag alles, behalve het meisje van 17. Samen gingen we steeds naar beneden om te zeggen dat ze stil moesten zijn. Om half 12 zei Julie dat ik wel terug kon komen naar het hotel. Intussen waren ze wat rustiger geworden en het meisje van 17 (ben haar naar kwijt) was ook thuis om voor de rust te zorgen. Eenmaal in het hotel zaten alle ouders uitgebreid te eten en bedankte me voor de oppas.

Zondag. Vandaag komen ze dan eindelijk! Mijn (groot)ouders! Ik hoopte dat ze er rond 2en wel zouden zijn. Maar dat was natuurlijk niet zo. Nog gezellig met Suzanne geskyped en met Fem, die mij verblijde met het nieuws dat Pierre (vader vorige gezin) de snelheidsboete toch maar naar Nederland had gestuurd zodat ik hem zelf kon betalen. Na de taxirit die hem 300 euro had gekost vergeef ik hem dit wel. 45 euro is te overzien. 3 km te hard. Mijn eerste snelheidsboete!

Na een flinke file kwamen mijn ouders tegen 5en dan eindelijk aan. Het ging nu allemaal een stuk makkelijker en zonder tranen! Ik ben nu veel zekerder van mijzelf en het gezin. Iedereen netjes aan elkaar voorgesteld en dan maar op een terrasje voor een biertje hè. Natuurlijk nadat we alle spullen op de bovenste verdieping hadden gebracht. Een flinke klim voor mijn opa en oma! Het erge is dat je elkaar niet eens zoveel te vertellen hebt omdat je elkaar zowat elke dag spreekt op Skype. Maar elkaar in het echt zien is nog altijd veel leuker!

Na een chill momentje in het hotel zijn we naar Fayence gereden waar ik gereserveerd had in een restaurant op advies van Julie en Nicolas. Na veel bochten en zoeken hadden we het gevonden. ‘Le temps de Cerises’’ Een Nederlandse eigenaar, en niet zomaar eentje! Hij heeft meteen bekende kok in Nederland gewerkt en een sterren restaurant geleidt, zelf is hij ook kok maar hier staat hij in de bediening. Hij heeft zijnmondje wel bij en is erg direct, maar toch mochten we hem wel. Het was dan ook een echt chique diner op het terras onder de bomen. De carpaccio van opa bleek iets met avocado te zijn en iets wat allerminst op carpaccio leek, maar gelukkig vond hij het lekker. Achteraf op de rekening kijkend bleek dat ze de dure wijn vergeten waren aan te slaan, wat de schok van de rekening iets lichter maakte. Tegen elven waren we weer terug in het hotel.

Maandag hebben ze van het ontbijtbuffet genoten, ik ben er al wat weken aan gewent, haha. Daarna zijn we naar Nice vertrokken. Op de route lag het Meer (le Lac de Saint-Cassien) waar ik vaak kom, dus daar zijn we nog even uitgestapt zodat ik het hen kon laten zien. In Nice was het ontzettend druk. Met veel geluk hadden we nog een parkeerplekje in een garage. Buiten zijn we snel op zoek gegaan naar een kaart. We hebben veel mooie gebouwen gezien en kwamen terecht op een markt. Een hele drukke markt waar ze onder andere affiches verkochten. Het bleken echte te zijn en we hebben nog gekeken of er iets leuks tussen zat. Maar helaas hebben mijn ouders een dure smaak!

Nadat we de markt afgespurt hadden, hebben we een terrasje opgezocht en daar hebben we geluncht. Eindelijk weer ook omelet voor mij! Dat was al weer een tijdje geleden. We hebben na de lunch nog veel gewandeld langs de zee en langs de haven. Toen we in de grote winkelstraat waren, maakte ik daar natuurlijk meteen gebruik van door even de H&M in te duiken met mijn moeder voor een nieuwe korte broek. Als ik met die kids ben is het toch wel fijn als het allemaal niet zo ‘’strak’’ zit. Na een lange zoektocht vonden mama en ik de rest van de groep weer. We zijn weer terug gegaan naar de garage en het duurde minstens 3 kwartier voor we de stad weer uit waren. Een rijke stad met veel rijke mensen, dat staat vast. Leuk om een keer gezien te hebben!

In het hotel hebben we ons even omgekleed en buiten op het terras wat gedronken. In de avond zijn we weer naar Fayence gereden en op zoek gegaan naar een leuk restaurantje. Het werd een pizzeria met een knus terrasje. Ik had de spaghetti, mijn moeder een entrequote, oma en Hans de kip (met kreeft…) en opa een pizza. Voor ieder wat wils dus! Heel erg lekker en als dessert een Fondant au chocolatJ.

Dinsdagochtend hebben we buiten ontbeten en toen was het alweer voorbij. Dat betekent dat 24 juli ook weer sneller in zicht komt. Het afscheid was nu gelukkig niet zo moeilijk. Over 7 weken komen ze alweer terug!

Om half 5 stond ik zoals altijd weer bij school voor de kinderen. Paul en ik liepen samen terug naar het hotel en hadden Gustave afgeleverd bij de Judo. Helaas voor Paul lukte het niet met zijn staartdelingen en ik snap het inmiddels wel, maar kreeg het hem met geen mogelijkheid uitgelegd. Mama en papa worden er altijd een beetje moe van dat hij het niet snapt en gaan daar harder praten (ik ken het) waarna de tranen in Paul zijn ogen staan en hij dan helemaal niet meer helder na kan denken. Toen we met de auto Gus ophaalde ging Paul hard huilen in de auto dat hij judo stom vond en geen zin had. Dat was duidelijk de ontlading van het rekenwerk, ik leefde met hem mee, zo heb ik me ook maar al te vaak gevoeld! Thuis ging het gelukkig allemaal goed, na een verhaaltje voor Gus is hij stil en valt snel in slaap. Hopelijk blijft dat vanaf nu zo!

Woensdag had ik het idee om naar het meer te gaan. Ik vroeg Julie en Nicolas of ze dat goed vonden en ze vonden het een leuk idee. Na school snel eten en huiswerk gemaakt. Toen langs huis om alle spullen te halen; zwembroeken, handdoeken, slippers, duikbrillen, surfplanken, waterflesjes, schepnetten en emmers. Alsof we daar 3 dagen zouden blijven, haha! De kinderen vonden het heel erg leuk en willen het liefst volgende week weer. Ook ik kon lekker mee zwemmen en de tijd vloog voorbij. We hadden geld van mama gekregen om een ijsje te kopen, het bleek dat 100 meter verder een restaurantje zit waar je heerlijk kunt eten aan de volle borden en het volle terras te zien. Om 4 uur heb ik de jongens naar tennis en Paul zijn vliegtuigsport gebracht. Daarna nog even getankt en het laatste halfuur bij Gus op de tennis gekeken.

Donderdag ging snel voorbij. Ik moest om half 6 Paul naar de tennis brengen en Gus had veel huiswerk, dus voor ik het wist hadden we gegeten en gingen we al richting huis. Het was vandaag een snikhete dag en dus besloot ik dat een beetje waterpret geen kwaad kon. De tuinsproeier ging weer aan en ik liet met helemaal nat maken. Dat vonden de jongens natuurlijk heel grappig en die deden snel mee, wat een watergevecht als gevolg had. Na een halfuur stonden we alle drie druipend op de deurmat. Ik heb snel handdoeken gehaald en de natte kleding aan de waslijn gehangen. De jongens gingen meteen de douche in. Voor het naar bed gaan heb ik nog wel even uitgelegd dat we hier geen gewoonte van kunnen maken, dat begrepen ze wel.

Vrijdag kwam Margaux weer gezellig thuis. Gus heeft voor 3 weken geen katholicisme omdat zijn leraar er niet is. Gelijk uit school verzamelen alle kinderen en ouders zich op het pleintje voor het hotel om daar te wachten. Het begint pas om half 6, en dat betekent een uur lang spelen met alle kinderen. Ik zit dan gewoon een uurtje op het trappetje te wachten en houd ze een beetje in de gaten. Om half 6 gaat Paul naar binnen en weet ik Gus over te halen nog even te wandelen. We waren weer op het jeu des boules veldje beland en hebben daar naar het jeu des boules gekeken. Margaux was inmiddels aangekomen en ook het eten stond op tafel. Toen Paul ook weer terug was, zijn we naar huis gegaan en hebben daar de hele avond voor de buis gelegen. De Expeditie Robinson van Frankrijk staat inmiddels vast op de vrijdag avond. Zonder tegensput gingen de jongens om half tien naar bed en kon ik nog even met Margaux kletsen. Ik had die middag gevraagd of ik nog een nachtje in het huis mocht slapen omdat er morgen een viswedstrijd is waar ik heen ga met dekinderen in de ochtend. Ik sliep bij Paul op de kamer op de slaapbank. Om 8 uur ging de wekker weer.

Dat vroege opstaan valt me tegenwoordig alles mee. We hebben met z’n allen ontbeten en daarna heb ik met de jongens alle spullen gepakt. Margaux heb ik over weten te halen om toch gezellig mee te gaan en niet alleen in het hotel te blijven. Terwijl ik met Margaux naar het hotel reed om broodjes te smeren, haalde Julie met de jongens alvast een vriendje op. Met 4 kinderen in de auto haalde ik het andere vriendje op en daar gingen we, in de mini met 6 personen naar het kleine meer om te vissen. Er zwommen dit keer honderden forellen in het meer en de kinderen sloegen de een na de andere vis aan de haak. Mama had weer geld mee gegeven om wat drinken te kopen en dus kwamen Margaux en ik later aan met blikjes Cola, Orangina en Ice tea. Margaux had het gelukkig ook erg naar haar zin en ving uiteindelijk 3 vissen! Ik had er één gevangen omdat de andere 2 weer van de haak vielen (met haak nog in de bek) Wat betekende dat de hengel waar ik mee viste tot 2 keer toe een nieuw haakje moest. Toen na de derde vis de haak weer kwijt was, heb ik mijn acties maar gestaakt.

Tegen 1en kwamen we weer terug in het hotel. Paul was vanaf het meer met een vriendje mee voor een verjaardagfeestje en daarna de scouting. Nicolas had ijsjes gekocht en Julie had vrienden gebeld met hier in de buurt een zwembad waar we mochten zwemmen. Ze vroegen of ik niet even rust wilde, een stop, omdat ik natuurlijk eigenlijk niet hoorde te werken nu. Maar ik was al lang blij dat ik niet alleen in mijn hotelkamer zat! Dus daar gingen we weer, in de auto naar het zwembad. Een zwembad met een prachtig uitzicht! We hebben veel gezwommen en ik heb Gus geprobeerd te leren duiken, maar zwemlerares is duidelijk niet mijn ding, hoe je een kind leert duiken? Geen idee. Na 20 pogingen lukte het hem nog niet. Maar het was in ieder geval de moeite van het proberen waard. Om 5 uur kwamen we weer terug in het hotel en waren we alle drie versleten. Het was ook vandaag weer bloedheet en na een middag zwemmen waren we flink uitgeteld. We hebben tot aan het eten in de salon een beetje met Ipads en IPhones gespeeld.

Paul had zich inmiddels weer bij ons gevoegd. Na het eten moesten we nog 3 forellen afstaan aan een vriendje. De andere forellen liggen in de koelkast van het restaurant en zullen morgen gegeten worden. Ik parkeerde de auto voor het huis van het vriendje en de kinderen verdwenen meteen. Ik dacht met mijn naïeve hoofd dat ze gelijk terug zouden komen, niet dus. De auto maar even aan de kant gezet en op onderzoek uitgegaan. Het bleek dat er een zwembad in de tuin was met veel kinderen die aan het spelen waren met waterpistolen. Na een kwartier kreeg ik ze eindelijk, nat en wel, mee terug de auto in. Eenmaal thuis zijn we allemaal onder de douche gesprongen en lagen uitgeteld op bed. De jongens mogen tegenwoordig niet meer naar het hotel bellen voor het slapengaan omdat Julie denkt dat het dan beter gaat. En ze heeft gelijk, want er wordt nu al meer dan een week niet meer gebeld en Gus luistert ineens veel beter. Om 11 uur was ik weer terug in het hotel en kon ik lekker slapen.

Zondag Ben ik weer met de auto naar Saint Raphaël gereden. (zonder problemen door de péage!) Naast Jovanna van de vorige keer, was er nu een nieuwe au pair, Marissa, ze was er net een week en komt uit New York, lief meisje maar nog wel een beetje stil. We hebben de hele dag aan het strand gelegen en op een terrasje geluncht. Daarna nog in het gras onder de palmbomen gelezen en muziek geluisterd. En toen toch maar weer in de zon op het strand geëindigd. Daar raakten we aan de praat met een schattig meisje die met haar schepnet bezig was. Ook haar kleine zusje van 3 voegde zich snel bij ons en even later lagen we met haar moeder in het zand te praten. Ze vond het heel leuk om te horen dat we au pairs zijn en wilde gelijk van alles weten. Volgens mij vond ze het wel wat voor haar 2 meiden! Nadat ik in slaap was gevallen op het strand en behoorlijk verbrand, zijn we weer naar de auto gegaan. Thuis heb ik mezelf ingesmeerd met after-sun en gelukkig was het de volgende dag al weggetrokken.

Maandag zat ik op het terras om mijn blog te schrijven toen Lorenzo, de kok, ineens aan kwam lopen, hij ging naar het strand met Anna en Giomme van de bediening. Hij vroeg of ik ook mee wilde. Dat aanbod sloeg ik natuurlijk niet af. Ik heb snel mijn spullen gepakt. Er was alleen een klein probleempje. Anna haar broer zou ook mee gaan en dat paste niet in de auto. Ik heb Nicolas gebeld of ik de auto mocht gebruiken en dit was geen punt. Met zijn 5en in de mini op naar Théoule. Een plaatsje vlakbij Cannes. Daar gingen ze lunchen in een Restaurant (Marco Polo) de prijzen waren niet voor mij, het goedkoopste gerecht was 24 euro. Ze hebben van alles en nog wat besteld en een soort tapas gegeten. Na dik 2 uur, 8 cocktails, 2 flessen wijn, 3 bier en een fles water voor mij vroegen ze om de rekening. Ik mocht niet mee betalen. Waar ik dankbaar voor was, haha. Op het strand werden er nog eens 12 flesjes Heineken bier en een fles Rosé opengetrokken. We hebben veel gezwommen, muziek geluisterd en gekletst. Anna en Giomme zijn een stel en zaten nog niet in elkaar op het strand, met de nodige alcohol daarbij. Ik was blij dat ik reed! Om 9 uur kwamen we thuis bij Anna haar ouders. Nadat we bij de Intermarché stokbrood kaas, rum en cola hadden gehaald. Moeder blijkt elke avond stoned, is Duits maar praat vloeiend Engels. Je ziet gelijk dat dit geen Franse zijn want de sfeer is ontspannender. Ze vond me heel mooi en zei dat ik altijd welkom was, haha. Hier werd dus de rum cola genuttigd. En ik bleef lekker water drinken. Moeders was blij dat ik reed zei ze.

Aangekomen in Seillans in het huis van Anna en Giomme, werd er een fles rode wijn opengetrokken met daarbij de kaasjes, het stokbrood, paté en Orangina voor mij. Tegen 10en zaten we aan de broodjes met worstjes en saus. Om half 11 kon ik mijn ogen echt niet meer open houden en heb ik ze bedankt. Lekker terug naar het hotel en slapen!

Vandaag is het dinsdag. Ik ben best moe van een druk weekend vol met mensen, dat ben ik niet meer gewent! Wel ontzettend leuk. Helaas stelde Julie en Nicolas het niet heel erg op prijs dat ik met al hun werknemers in hun auto was gestapt, wat ik eigenlijk al wel een beetje had bedacht. Maar misschien dat ik het juist daarom niet had gevraagd, omdat ik wist dat ik anders een leuke dag zou mislopen, ik weet het, heel egoïstisch. Gelukkig ware ze verder helemaal niet boos. We hebben het gelijk uitgesproken en ze vonden het eigenlijk meer de schuld van de werklui dan van mij, al begreep ik niet helemaal waarom. In ieder geval willen ze werk en privé graag gescheiden houden, en ik hoor nu eenmaal bij privé. Wat betekent dat ze liever niet hebben dat ik met de werknemers omga. Ook dat begrijp ik niet helemaal maar ik accepteer het natuurlijk wel. Alles is gelijk goed besproken en anders zoals ik gewend was, zeggen ze het hier meteen als er iets niet lekker loopt, wat enorm fijn is. Voordat ik met de Gus Paul van de judo ging halen en door naar huis zou rijden heb ik nogmaals mijn excuses aangeboden. Ze verzekerde me dat alles goed was en ik me geen zorgen hoefde te maken. De kinderen gingen na een kerstverhaaltje lekker slapen. Ik heb de Mini waar ik in rijd gewassen en de vaatwasser uitgeruimd en nu kan ook ik met een gerust hart gaan slapen!