Nog 9 weken, dan is mijn au pair avontuur alweer voorbij. Als ik er op terug kijk gaat de tijd enorm snel. Als ik naar de toekomst kijk, denk ik; nog 9 weken! Dat duurt nog hartstikke lang! Maar ik weet inmiddels dat de tijd vliegt. Als ik nu terug denk aan mijn grote droom: Au pair, dan valt het wel een beetje tegen, want het is geen droom met rozengeur en maneschijn, het is gewoon keihard werken aan jezelf. Ik heb er geen spijt van en heb het bij mijn nieuwe familie goed naar mijn zin. Ik trek veel met de kinderen op die gek op mij zijn. Ik heb in mijn ‘werk’ tijd altijd wat omhanden wat betekent dat ik er niet zo vaak meer bij sta van ‘oké, wat nu?’’ Dat is een hele opluchting. Op mijn vrije dagen ben ik veel alleen op mijn hotelkamer, omdat er in de buurt niet veel te doen is. Maar ik vind het niet eens zo erg. Ik lees ongeveer 3 boeken per week en ga veel naar buiten. Ook nu schrijf ik mijn blog buiten op het terras, mijn computer heeft nog net het kookpunt niet bereikt, net als ik. De zon is nu even achter de wolken wat betekent dat ik de toetsen kan indrukken zonder mijn vingers te verbranden.

Zondag komen mijn ouders en opa en oma, ik kijk daar al weken naar uit en heb veel zin om ze weer te zien. Ze blijven één nachtje slapen (al hoop ik natuurlijk dat dat er 2 worden) YOLO! (voor opa: dat betekent ‘’You only live once’’). Ik heb al een reservering staan bij een lekker restaurantje in Fayence, met Nederlandse eigenaren. Ook krijg ik 22 juli heel leuk bezoek! Mijn ouders komen dan en nemen als het goed is, Bas, Heleen en Flip mee! Ontzettend leuk! Ik voel me wel een beetje vereerdJ.

Hier loopt het dagelijks leven een stuk makkelijker, flexibeler en vriendelijker! Ik ben grotendeels ook taxichauffeur. Zo breng ik de kinderen dinsdag uit school om de beurt naar de judo. In de tussentijd doe ik met Gus of Paul huiswerk, en daarna draaien we het om. Ik ben echt baggerslecht in wiskunde en alles wat met cijfers te maken heeft, dus Paul heeft op dat gebied niet veel aan mij. Maar ik ben in de leer! Ik snap de rekensommen die hij moet maken nu en kan hem er gelukkig mee helpen. Hij kent de tafels van 1 tot en met 10 nog niet uit zijn hoofd, dus die heb ik allemaal voor hem uitgeschreven en op de WC deur gehangen. Wat hij overigens heel grappig vind. Terwijl we in Nederland overal zo onze eigen maniertjes voor hebben, lijkt dat hier nog wel eens raar over te komen. Zo had Margaux haar telefoon waterschade, ik adviseerde om de telefoon in een grote bak met rijst te leggen. Toen ze de keuken van het restaurant ik kwam om het te vragen keken ze me aan alsof ik gek was. Met de vraag of het gekookte rijst moest zijn en wat voor rare ideeën ze in Nederland nog meer hadden. Helaas heeft de telefoon het niet overleefd. Maar Margaux was daar niet lang getreurd over want binnen een week kreeg ze een gloednieuwe IPhone 5 van haar ouders!

Woensdag haal ik de kinderen om half 12 op en daarna eten we met z’n allen. Helaas moet er ook dan huiswerk gemaakt worden. We zitten dan met mama in de salon van het hotel. Ik leer gezellig mee; Franse poëzie en spelling! Rond 2 uur mogen ze dan eindelijk van hun vrije middag genieten! Zodra we na het eten naar huis rijden, worden de jongens wat drukker, wat nou juist niet de bedoeling is. Nu laat ik ze gewoon maar en douchen ze soms pas om 8 uur, omdat Gus er altijd lastig onder te krijgen is. En dan hebben ze in ieder geval iets rustigs voor ze gaan slapen. Paul weet dat ik alles aan pa en ma moet vertellen, dus hij kijkt nu wel goed uit dat hij niet stout is. Hij probeert zijn broertje daar dan ook elke avond op te wijzen, maar Gus wil het niet horen. De eerste week sliepen ik op de kamer van Paul, wat betekende dat de jongens samen op Gus’ zijn kamer sliepen. Dit maakte het er niet makkelijker op. Maar tegenwoordig slaap ik in het bed van Margaux, zij is er doordeweeks toch niet, en dit scheelt een hoop boze woorden! Ze bellen mama altijd voor ze naar bed gaan, dus moet ik ervoor zorgen dat ze echt om half 9 klaar zijn. Het gaat steeds beter en ook Gus heeft na een pittig gesprek met zijn ouders begrepen dat hij moet luisteren, anders krijgt hij straf. Wat kan uitlopen tot een uur vroeger naar bed tot geen tv of iPad, en dat is natuurlijk verschrikkelijk! Hij vraagt nu elke avond aan me; ‘’ Ga je aan mama vertellen dat ik lief ben geweest?’’

Vrijdag ochtend had ik mijn eerste salaris gekregen en geld om te tanken. Ik reed dus naar de Intermarché om daar Diesel te tanken. Voor de zekerheid belde ik Nicolas nog om na te vragen of het echt Gasole was. Ik zorgde dat ik bij een pomp stond waar ik cash kon betalen, want op mijn pas stond even niks. Na 3 keer proberen gaf de tank steeds aan dat hij al vol was, dat tikje dat hij geeft als hij normaal gesproken vol zit. Maar hij was niet vol, hij was leeg. Steeds als ik hem eruit haalde liep de olie over de grond. Ik snapte er niks van. Het mevrouwtje bij wie ik af zou moeten rekenen kwam nadat ik haar had gevraagd toch maar even kijken. “Het ligt aan u hoor mevrouw, niet aan mijn pomp, mijn pomp is goed!’’ Daar was ik ook al bang voor, dat het aan mij lag. Ze liet me een andere pomp proberen maar ook hier lukte het niet. Ze kwam weer terug en benadrukte dat ik wel mooi mocht dokken. Ook zij probeerde het voor mij, maar nee, het lukte niet. Er zou iets fout zijn met de auto. Ik was dus genoodzaakt om Nicolas te bellen, aangezien ik de terugweg niet meer zou halen. Nicolas kwam er gelukkig gelijk aan. En je raad het al, bij hem werkte het natuurlijk meteen. Een blonde vrouw achter een kassa en een blonde vrouw achter een pomp, hoe kon het ook anders dan dat het bij een man wel meteen werkt. Het blijkt dus, dat ik de slang te diep in het gat zou hebben geduwd. (niet lachen). Ik zit er nu dus al tegenop om weer te tanken omdat dat soort dingen bij mij gedoemd zijn te mislukken.

Zaterdag heb ik in huis geslapen. Ik had de was uit de machine gehaald en opgehangen en daar bedankte Julie me voor. Daarna keerde ik met de auto terug naar het hotel om te ontbijten. Tijdens het ontbijt heb ik even geskyped met mijn ouders. In mijn toekomstige nieuwe kamer heb ik op de toiletpot wifi gebruikt want die is er even niet in huis. En mijn kamer is nog niet klaar dus de enige zitplaats is de wc pot. Om half 4 begon mijn werkdag en heb ik samen met Gus en een school vriendinnetje een wandeling gemaakt van dik 2 uur. Althans, zij op de step (trottinet) en ik er rennend achteraan om ze bij te houden. We hebben bij een klein riviertje een dam gebouwd en daarna onze reis voortgezet. Om 6 uur waren we weer terug bij het hotel en hebben we Croque Monsieurs gegeten! Na het eten nog met Gus gevoetbald. Paul was de heel dag naar scouting, evenals Margaux, alleen zou Paul daar ook blijven slapen. Margaux kwam na het avondeten in het hotel aan met een vriendinnetje. Julie verontschuldigde zich dat mijn kamer nog steeds niet klaar was en of ik alsjeblieft nog een keer in het huis wilde slapen. Op de weg naar huis staken er uit het niets 4 schattige kleine zwijntjes over. We konden ze heel goed zien en als ze klein zijn, zijn ze zeker schattig! Moeder ontbrak, hopen dat ze die terug vinden!

Woensdag heb ik de kinderen uit school gehaald gegeten en huiswerk gemaakt. Marilou (het schoolvriendinnetje) heeft gezellig met ons de middag doorgebracht. Daar gingen we weer steppend en hollend door de smalle weggetjes! We hebben kersen geplukt. Ze hebben hier gewoon kersenbomen! En ook bloemen geplukt voor het school werkje van Paul. Gus ging in de namiddag met papa naar de kapper en wij hebben nog meer kersen geplukt. De kinderen kwamen een leegstaand huis tegen met een veranda waar een kast in stond. Daar stond van alles in en Paul wilde wat meenemen. Dat mocht natuurlijk niet van mij want het was niet van hem. Hij luisterde niet en na 10 minuten discussie gaf ik het dus maar op. Mama was het gelukkig met mij eens bij terugkomst in het hotel, hij moest de spullen terugbrengen wanneer hij daar weer tijd voor had. Om 4 uur was het weer sporttijd en bracht ik Paul weg. Gus was al door papa naar tennis gebracht. Ik heb ze beide weer opgehaald waarna we in het hotel gegeten hebben.

Vrijdag, vandaag kwam Margaux weer gezellig thuis! Ze ging met me mee de jongens van school halen. Daarvoor moesten we even langs de apotheek want ze had iets nodig. Het leek een beetje alsof ze er vaag over deed maar het was in ieder geval iets met haar hoofd. Hoofdpijn dus, dacht ik. De jongens moeten vrijdag na school gelijk naar Katholicisme, hier leren ze met heel veel andere kinderen over de kerk. Ik had het dus weer erg makkelijk. Want gelijk uit school gingen ze daar heen, dat zit naast de kerk die hier 100 meten van het hotel af ligt. Vanavond mochten de jongens tot 10 uur opblijven. We hebben lekker met z’n 4en op bed gekeken naar de Franse Expeditie Robinson. Heel gezellig en gelijk goed voor mijn Frans.

Zaterdag, de jongens wilde graag naar het meer en ik had de dag ervoor al gezegd dat ik dat leuk vond. Om half 2 stormden ze als 2 jonge honden mijn kamer in of ik alsjeblieft nog wilde. Haha. We zijn eerst 3 winkels langs geweest op zoek naar schepnetten. Gelukkig hadden ze er nog 2 bij de L’eclerc. Margaux was ook gezellig mee. Daar liep ik dan, met 3 kinderen in de winkel, dat lijkt er toch meer op! Onafhankelijke geliefde au pair, haha. De jongens wezen me de weg naar het kleine meertje in de buurt van Seillans. Het was daar heerlijk rustig en mooi. We hebben veel kleine visjes gevangen en de kinderen hadden het erg naar hun zin. Wel was Paul in het water gevallen, dat kan natuurlijk niet ontbreken. Ik viel er eerst bijna zelf in, omdat het heel erg afliep waar wij liepen en de bodem onder water was het enorm glad. Gelukkig heb ik me toch nog weten staande weten te houden. Maar helaas viel Paul er wel in. Het was lekker zonnig dus erg was het niet. Ik moest Gus er zelfs van weerhouden om niet ook per ongeluk expres in het water te vallen. Dit meer is namelijk niet erg schoon en niet bedoeld om te zwemmen. We kwamen om 5 uur thuis en daar werden Margaux en ik er weer op uit gestuurd om naar de apotheek te gaan. Nu snapte ik het toch niet meer hoor, waren ze ziek? Wat was er toch met die hoofdpijn? Onderweg probeerde ik Margaux daar nog over te vragen. Uiteindelijk snapte ik het, de kinderen hadden luizen…(de pou) Ik kreeg daar spontaan jeuk van op mijn kop en was als de dood dat ik ze nu ook zou hebben. 30 euro lichter en met 3 flessen shampoo kwamen we de apotheek weer uit. Vanavond zou ‘’operatie luizen pluizen’’ uitgevoerd worden!

Margaux heeft kleine Gus in bad geholpen met wassen en kammen. Ik snap dus niet dat hij woensdag naar de kapper is geweest zonder dat de kapper er iets van gemerkt heeft, want Gus zat vól met luizen! Paul had ze gelukkig niet en Margaux had haar haren gisteren al stevig onder handen genomen. Ik heb de bedden van de jongens verschoond en alle knuffels aan Margaux gegeven die ze beneden voor mij in de vriezer zou leggen, al snapte ze er geen bal van waarom. Op aanvraag heeft Margaux mij ook even onder handen genomen maar ze kon niks vinden, gelukkig! Toen de kinderen naar bed gingen wilden ze hun knuffels terug, dat was ik even vergeten. Ik naar beneden om de knuffels te halen. Margaux had mij duidelijk verkeerd begrepen. Want de knuffels lagen niet in de vriezer maar in de koelkast, tussen de stinkende Franse kaasjes… Gus vond het onvergefelijk en Margaux heeft haar nieuwe parfum erop los gespoten. Gelukkig konden we er allemaal om lachen. Ik hoop maar dat de luizen niet in de knuffels zijn gekropen, want na een nachtje vriezer zouden ze wel dood geweest zijn, maar niet na een uurtje in de koelkast… Alhoewel, misschien dat ze zijn vergast door de geur van de kaasjes…

Zondagochtend zou ik om 10 uur vertrekken naar Saint Raphaël, hier ga ik eindelijk een andere au pair ontmoeten! Ik mocht de GPS van Nicolas lenen en hij heeft ook mijn auto voor me uit(?)geparkeerd. Hij stond namelijk lekker dicht op 2 andere auto’s en dat durfde ik niet aan. Gelukkig vind Nicolas het geen punt om me te helpen. Hij heeft de GPS voor me ingesteld en daar ging ik.

Ik miste natuurlijk de afslag op de snelweg waardoor ik toch langs de péage kwam… €3,50! PFF. Er stonden Nederlanders voor mij bij de péage. De vrouw stapte een beetje gestrest uit en kwam naar mij toe om in gebrekkig Frans uit te leggen dat het niet lukte. ‘’ O, mevrouw daar heb ik ook altijd last van! Het ligt dus niet aan mij maar aan Nederlanders in het algemeen!’’ Ze snapte er geen snars van; ‘’Maar u hebt een Frans kenteken?!’’ Ze deed gelijk een beroep op me en vroeg me de meneer die hier werkte uit te leggen wat er mis was. Die arme man, altijd weer die Nederlanders die de boel ophouden. Toen het eindelijk opgelost was, was ik aan de beurt. De meneer had weer plaats genomen in zijn minikantoortje. Voor mij was het alweer even geleden dat ik door de péage moest. Ik deed dan ook netjes €3,50 in de boks ernaast zoals mij geleerd was in Bollène. Maar de slagboom ging niet open, bien sûr… Ik weer op de rode knop drukken: ‘Jaaaah, leuk blond meisje, wat is érrr?’’ Ik legde het uit en hij kwam weer terug. Ik moest dat geld dus helemaal niet in die boks gooien, dat moet alleen als het apparaat buiten werking is. Ik denk dat ik het nooit zal leren. En ik zal het ook absoluut niet missen!

Eenmaal in Saint Raphaël aangekomen, heb ik daar driekwartier rondgereden. Nicolas waarschuwde mij al dat Centre ville erg groot was. Maar Jovanna (de au pair) verzekerde mij dat ik het wel zou vinden. Nou niet dus. Uiteindelijk heb ik op de parkeerplaats van de Aldi geparkeerd en daar op Jovanna gewacht. Het klikte meteen en ze was erg gezellig. Ze is 26 jaar en heeft een master architectuur gedaan en is nu bij haar 2^e gezin. Ze heeft één jongen van 13 waar ze vooral veel mee tennist zegt ze. Na een lange wandeling en veel foto’s stond ze erop dat we in het reuzenrad gingen, om vervolgens alle rondes met haar ogen dicht te zitten, haha. Ze had toch wel een beetje hoogtevrees. Ik heb wel van het prachtige landschap genoten en een paar mooie kiekjes gemaakt! Voor de lunch hebben we buiten een terras opgezocht en een croque monsieur en salade gegeten. Ze eet graag gezond want ze is bang voor enge ziektes als kanker, al smeert ze zich niet in met zonnebrand wat dat is onnodig… haha. Na de lunch hebben we nog meer gelopen en eindigden we op het strand. Jammer genoeg was het een beetje bewolkt aan het worden en zat zwemmen er niet in, althans, niet voor ons! Veel te koud! We hebben heel veel gepraat, over onze tijd hier als au pair en hoe we het vinden gaan. Ondertussen sloeg ze mijn handen steeds weg als ik weer aan mijn hals zat te krabben en ook rechtte ze mijn rug als ik krom zat of liep, ik kon er wel om lachen. Het is lang geleden dat er iemand tegen me zei dat ik niet aan mijn lip mag trekken of aan mijn hals moet krabben. Ze deed me wel een beetje aan jou denken, Tien!

We hebben er allebei zin in om vaker af te spreken omdat we eigenlijk alleen elkaar kennen. Zij is hier nu een week, wat natuurlijk ook nog maar heel kort is. Ze vind het gelukkig ook leuk om een keer mijn kant op te komen zodat we naar het meer kunnen. Tegen 5en reed ik weer naar huis. Na 5 kilometer kwam de eerste péage al weer, shit, daar had ik niet op gerekend. Had ik nog wel cash geld? €2,70. Ik had maling aan de auto’s achter me en gooide mijn portemonnee op zijn kop. Gelukkig, de laatste losse munten vormde bij elkaar €2,60 en in de auto lagen heel veel 5 centen. Ik gooide alles erin, helaas er ontbrak nog 10 cent. De 5 centen pakte dit apparaat niet. Ik weer op de rode knop gedrukt. Je gelooft het toch niet? Waarom heb ik dit altijd!? 10 cent tekort! Wat heb ik fout gedaan!!!!? Uiteindelijk was de man door de luidspreker zo opgefokt omdat ik hem maar bleef uitleggen dat ik heel veel 5 centen had of 20 euro. Hij deed de slagboom open en ik reed snel weg. Hoewel het stoplicht nog op rood stond en het alarm af ging… Ik hoop maar dat Julie geen boete thuis gestuurd krijgt, maar hij deed zelf de slagboom voor me open!

Mijn weg vervolgend, reed er een grijze Seat Altea achter me met een Nederlands kenteken, ik kreeg gelijk een hartverzakking! Het zal toch niet?! Ik heb me veel te veel verheugd op zondag dan mogen ze nu niet ineens voor me neus staan! In de avond heb ik bij de Pizzeria een pizza gehaald. ‘’Hoi Floor, zo heet je toch? Hoe gaat het met je?’’ Ik snapte niet hoe het kwam dat zij mijn naam wist, maar waarschijnlijk kent ze Julie en Nicolas goed! Ik kreeg mijn pizza dan ook binnen 10 minuten mee, dat is nog eens service!

Vandaag is het maandag. Ik heb mijn blog geschreven, die korter is dan normaal zoals jullie misschien wel opgevallen is. Dat is gelijk antwoord op jou vraag opa, ik onthoud niet alles wat ik van dag tot dag mee heb gemaakt, af en toe maak ik een aantekening in mijn telefoon. Maar zoals ik al eerder zij is het dagelijks leven veel hetzelfde en is dat ook voor jullie niet interessant! Ook werk ik hier eigenlijk maar 26 uur in plaats van 30, en verder lees ik heel veel! Ik heb het hier goed naar mijn zin en kijk ernaar uit om morgen weer met de kids te zijn, dat is toch een stuk leuker dan de hele dag saai in een hotel! Er is nog een halve pizza over van gisteren en die ga ik straks lekker opeten! Ik hoop dat het inmiddels ook in Nederland warmer wordt of dat jullie een warme zomer tegemoet gaan! Hier barst het inmiddels weer van de toeristen, waaronder ook veel Nederlanders. Bedankt allemaal weer voor het lezen (van mijn inmiddels 13^e blog) en tot mijn volgende blog maar weer!