Oké,daar sta je dan. Met je familie en vrienden op spoor 3. Afscheid nemen. En dan de trein in. Wat een ellende. Blijven lachen Floor. De trein vertrekt en ik zie mijn familie steeds kleiner worden. Geen weg meer terug. Ik zit in een rijdende trein. Buikpijn, moet ik overgeven? Naar buiten kijken, dat helpt. Het wordt weer rustiger in mijn hoofd. Ik breng maar is een paar likken mascara aan. Dat kan nu mijn ogen weer droog zijn. De sombere liedjes op mijn nieuwe ipod verruil ik voor de Franse chansons. De conducteur komt langs en verteld me dat ik straks op spoor 4 moet zijn voor de Tgv. Dat is fijn om te weten. Over 20 minuten sta ik al in Brussel. Onvoorstelbaar Hoe snel dat gaat.
"Live is a rollercoaster,you just gotta ride it." Toepasselijk nummer.
Ik kom in Brussel aan op spoor 3 en de TGV naar Valence stond al klaar op spoor 4. Makkie! Eindelijk geïnstalleerd met al die zware bagage. De conducteur heeft mijn kaartje gescand, fijn dat ik op de juiste stoel zit. Er zit een Frans meisje naast me, ze kijkt een Franse serie. Ik maar wachten op die ondertiteling... die natuurlijk niet kwam... jammer. Haha.Nadat zij naar de wc is geweest ga ik ook maar gelijk, anders moet ze 2 x opstaan. Het vertrouwde roze wc-papier. Het stelt me een soort van gerust. Gek hè? Even mijn bagage gecheckt, alles staat er nog. Ik lees geen boeken. Ik kijk eigenlijk alleen maar naar buiten. Ik ben blij dat ik weer tot rust gekomen ben.

Er zit inmiddels een ander meisje naast me. Ze is ook Frans. Ze heeft net in de bar (ja die is aanwezig in deze luxe trein) snoepjes gehaald. Ze bood mij er een aan en ik heb het hartelijk aangenomen. Zoete snoepjes zijn niet echt mijn ding. Gevolg? Ze pakte een zakboekje en legde er 5 krokodillen snoepjes op in alle 5 de kleuren. Zie je wel, die Fransen zijn zo erg nog niet! Maar nu moet ik ze dus opeten... allemaal. Ik heb inmiddels een tijdschrift gelezen. Al heel de weg is de lucht strak blauw. Meestal als we in de zomer rijden, is het grijs en regent het de hele weg. Is dit een teken? Er komen ook steeds meer bergen, een heel mooi gezicht als je in zo'n razend snelle trein zit.

Ik ben er, eindelijk. De zenuwen zijn weer terug, de buikpijn ook. Na een tijdje bel ik Pierre en gelukkig vindt hij me dan snel. Hij is samen met Axel gekomen. Eenmaal in de auto (een dikke vette Porsche!) begint Axel al te huilen. Hij is de hele week ziek geweest… Pierre is spraakzaam en vraagt me veel, het is een gemakkelijk Engels-Frans gesprek. We rijden steeds verder omhoog de bossen in. Als we thuis aankomen, komt Mathilde gelijk naar buiten; ‘Wat ben je groot!’’ is het eerste wat ze zegt. Het huis is ook groot, denk ik, net als de tuin en het zwembad. Het is zo moeilijk te beschrijven, dat moet je gewoon met eigen ogen zien. Maar de woorden: prachtig mooi en hemels komen in de buurt. Binnen heeft elke kamer zijn eigen kleur. Mathilde houdt van kleur, net als chocolade, Nutella en bruin worden, Gelukkig, net als ik.

Sacha slaapt elke 2 maanden 1 week bij Mammie (oma), toevallig is dat net nu ik aankom. Daarom is het wat rustiger, ze noemen hem een draak. Dat voorspelt veel goeds.. Vrijdag gaat Mathilde hem halen. Mijn kamer is gelijk bij de voordeur, tegen de woonkamers aan. Oordopjes zijn een pre ben ik al achter. Op mijn kamer geef Axel zijn cadeautjes, hij is er heel erg blij mee. Terwijl de basketballetjes me om de oren vliegen, helpt Mathilde mij mijn koffer uitpakken alles wordt keurig gerangschikt, deo bij deo, shampoo bij shampoo enz. Ze is erg opgeruimd en netjes, dat kan ik zo zien. Daarna laat ze mij nog even alleen zodat ik mijn kledingkast in kan ruimen.

Soms is het lastig om een houding aan te nemen, omdat ik normaal zo’n spraakwaterval ben en nu niet weet wat ik moet zeggen, of doen. Maar gelukkig vragen ze veel en leggen ze veel in het Engels uit. Ze willen dat ik alles vraag, van spullen die ik nodig heb tot hoe de poort werkt. Ze vragen ook vaak of ik het begrepen heb, omdat ik dan ja knik, maar ze zien dat ik er eigenlijk niks van snap. Ze nemen dus echt de tijd voor me. Er komen vanavond 2 stellen eten, de ene met één zoon en de ander met een zoon en een dochter. Ze waren er rond 8 uur. Dat is moeilijk, tussen een heel Frans gezelschap! Maar gelukkig vragen ze veel. En noem de stad Amsterdam en je kan zo weer een halfuur vooruit. Je zou het niet zeggen maar we aten aardappelen! Of beter gezegd:
‘’Raclette’’ Op een speciaal raclette apparaat wordt kaas gesmolten waarna deze samen met aardappelen en vlees gegeten wordt.

Om half 12 hield ik het niet meer en ben ik naar bed gegaan, de kinderen hebben tot een uur of 12 oorlogje gespeeld, ik snap niet hoe ze het volhouden.

De volgende ochtend werd ik om 9 uur wakker en ben ik onder de douche gesprongen. Daarna heb ik samen met Axel ontbeten, Madeleines met honing. Pierre en Mathilde kwamen iets later naar beneden. We hebben in de ochtend boodschappen gedaan in de Intermarché hier een dorp verder. Axel gooit het liefst alles in de kar en is tijdens het boodschappen doen, maar dit laten zijn ouders niet toe, tot groot ongenoegen van Axel. Bij elk schap vroegen ze wat ik lekker vind en dat ik er alles in mocht gooien, op een gegeven moment ben ik dat ook maar gewoon gaan doen omdat ik het idee kreeg dat het anders onbeleefd zou zijn.

Thuis de boodschappen uitgepakt en Mathilde geholpen. Daarna geluncht met tagliatelle en kip. Waar ik de appelmoes bij toverde, dat vonden ze heel raar. Of ik vaker zoet met zout mengde? Haha. Ze vroegen me of ik Tina vanavond uit wilde nodigen (de au pair van de zus van Pierre). Dit leek mij een leuk idee omdat ik al contact met haar heb gehad in Nederland.

Na het middageten brak er weer een moment aan dat ik me geen houding wist te geven. Ik ben toen maar naar me kamer gegaan en zit dus nu mijn eerste blog te schrijven. Vanochtend hebben ze uitgelegd wat de bedoeling is van mijn aanwezigheid. Ik hoef in de ochtend niet te helpen, want dit gaat altijd erg snel. Mathilde hecht er waarde aan de kinderen zelf naar school te brengen en gaat daarna ook gelijk door naar haar werk. Soms lunchen ze in de middag thuis, zoals morgen. Maar ik hoef niks te doen als ik dat niet wil, alleen als ik me er (H)appy bij voel. Ik heb gezegd dat ik het leuk vind om te helpen en te koken, daar keken ze van op. Het lijkt erop alsof ze mij een vakantie aanbieden en vergeten waarom ik hier ben. Ik wil de eerste weken gewoon graag met alles mee doen en overal bij zijn om te zien hoe alles gaat. (behalve ’s morgens om half 7 dan, haha) Dit vinden zij helemaal prima. Het enige wat voor hen heel fijn is, is dat ik er van 5 tot 8 ben om te helpen met de kinderen. En natuurlijk af en toe is iemand uit school halen als dat voor hen niet meer haalbaar is. Vanochtend gingen we (met z’n 3en) Axel aankleden, zo moet je het ook echt zien, hij werkt voor geen meter mee en blijft stug met zijn vliegtuig spelen. Daar ga ik verandering in brengen hoor!

Volgende week ga ik een gesprek aan met de directeur van het Lycée waar ik gratis Franse lessen mag volgen. Ik mag zelf aangeven wanneer, hoeveel en als ik het toch te veel vind belt Pierre gewoon even met de directeur. Mocht ik het niks vinden, of niet leerzaam genoeg, dan mag ik ook naar het Lycée in Avignon, dit is wel duur zegt hij, maar dat betalen zij graag voor mij.

Al met al klinkt het als een paradijs op aarde en hoef ik zeker de eerste week niet zo veel te doen omdat Sacha er nog niet is. Ze willen dat ik doe of ik thuis ben, ze willen dat ik plezier maak en dat ik mensen ontmoet. Daar ga ik dus nu mee beginnen want Tina komt straks! Jullie horen later weer van mij!